اشعار

مـاه رحـمـت شده پـیـدا لکَ لبّیک خـدا            «استجابت» شده معـنا لکَ لبّیک خـدا

مـاه ها در پی مـاه رمـضـانـت بــودیم            شـد روا حـاجـت ماها لکَ لبّیـک خـدا

تا شـود روزی ما لـقـمـۀ نـان سـحـری            پهن شد سـفــرۀ نـجـوا لکَ لـبّیک خـدا

لایـق این هـمـه اکـرام نـبـودیـم اصـلاً            این چه سرّی است خدایا لکَ لبّیک خـدا

با وجودی که خـطـاکاری ما را دیـدی            بـاز آغـوش کـنـی وا لـکَ لـبّـیک خـدا

گرمی دست نـوازشـگـر تو باعث شـد            که دل مرده شــد احـیـا لکَ لبّـیک خدا

وقت آن است کمی خـانـه تکانی بکنیم            تا شـوی در دل ما جـا لکَ لبّیک خـدا

قطره ای بیش نبودیم که یک موج دعا            وصلمان کرد به دریـا لـکَ لبّیک خـدا

تا که گفتیم «حسین» فاطمه هم گفت حسین            چه بساطی است مهیّا لکَ لبّـیـک خـدا

نمک سـفـرۀ امشب شده با اذن حسیـن            روضۀ حضرت زهـرا لکَ لبّیک خدا

تا که افـتـاد زمین محسن او هـم افـتـاد            ناله اش سوخت علی را لکَ لبّیک خدا

امشب ای خالق یکتـا همه را می بخشی           در شب قدر، خـدایـا هـمه را می بخشی

ای کریمی که همه ریزه خور خوان توأند           سفره ات هست مهـیّـا همه را می بخشی

ز چه ما غرق گناهیم ولی از سر لطف           می کنی بـاز مــدارا هـمه را می بخشی

به علی،احمد و زهرا،به حسین و به حسن           تو،به این حُرمت اَسما همه را می بخشی

مِهر و کینه دو پر و بال عروج دل ماست           به تــولّــی و تــبـرّی همه رامی بخـشی

شیعۀ حیدر و آتش؛ چـقـدَر بی معناست           مـطـمـئنّم که به مولا همه را می بخشی

دست خالی نـرود هیـچ کسی از این جا           تو در این لیلـۀ احـیـا همه را می بخشی

آن قدر لطف و عنایت به همه داری که           نه فـقـط اهل دعـا را همه را می بخشی

یک نفر گر که دعایش به اجـابت برسد           شک ندارم که تو یکجا همه را می بخشی

به خدایی تو سـوگـند که در وقـت سحر           وسط گـریـه و نـجوا همه را می بخشی

پر تـوبـه بده تا سوی تو پـرواز کنم ...           تا ببـینم که چه زیـبـا همه را می بخشی

من زمین خورده ام امّا نه شـبـیـه عبّاس           به زمین خوردن سقّا همه را می بخشی

فصل رمضان جز به خـدا کـار نـدارم            غـیــر رطـب اشـک به افـطـار نـدارم
افـســوس کـه ایـام خـدا رفـت زدسـتـم            زین غصه به جز چشم گهر بار ندارم

گـفـتـم رخ دلـدار در این مــاه بـبـیـنــم            چـشـمــی که شود لایـق دیــدار نـدارم
از بغض شکسته دل خـونـم چه بگویـم            در بی کسی ام غیر تو غمخوار ندارم
من خسته شدم از خود و این نفس پرستی            یا رب مــددی، جــز دل بیـمــار ندارم
هر وقت که مشغول مناجات تو گـشتم            آن دم به جهـان غصه ی بـسیـار ندارم
صد قافله رفت و من بـیـچـاره بـمانـدم            زیـن درد به جــز آه گهــر بـار نـدارم
بر سیب دلم آفت عصیان چو ضرر زد            آن مــیــوۀ کــالــم که خــریـدار نـدارم
گــر آمده ام بر ســر بــازار مـنـاجـات            جز عشق حسین درهم و دیـنـار ندارم
گر سـائـلم، صاحب خـانـه تو کـریمـی            من دست گــدایــی سوی اغـیـار ندارم

ما که لبریز غم و غصه و آهیم هنوز            رمضان آمده و غرق گـنـاهـیم هنـوز

رانده از عـالـم و آدم شـده ایم آقا جان            بی کس و خسته و بی پشت و پناهیم هنوز

دستمان را تو گـرفتی که بیاییم به راه            ولی افسوس که ما در ته چاهیم هنوز

ما خجالت زده ی لطف تو هستـیم آقا            لیک غفلت زده با روی سیاهیم هنوز

با همین روی سیاه و دل نـاپـاک اقــا            به خداوند قسم چــشم به راهـیم هـنوز

هرشب ماه مبارک به خـدا گــریه کنِ            روضه های شه بی یار و سپاهیم هنوز

مرده ایم و ز دم گرم تو جان میخواهیم            یک سفر کرببلا در رمضان میخواهیم

برعفو بی حسابت این نکته ام گواه است           گفتی که یأس ازمن، بالاترین گناه است

من غرق در گناهم مسکین و رو سیاهم           تنها توئی پناهم لا تَقــنَـطُــوا گــواه است

هرگز نمی پسندی در روی من بـبـندی           آخر کجا گریزد عبدی که بی پنــاه است

دردیده اشک سُرخم بر چــهـره رنگ زرد           مویم شده سپید و پــرونده ام سیــاه است

باز آمدم به سویت برگشته ام به کویت           این بنده ی فراری محتاج یک نگاه است

 دست از ثواب خالی پــرونده از گنه پر          پایم بود لب گـــور کارم فغان و آه است

من عهد خود شکستم من راه خویش بستم           ورنه به جانب توهر سو هزار راه است

یک یا الهی العفو؛جبران جرم یک عمر           یک شام قدر با تو،به از هزار ماه است

یک جمله با تو گفتن ذکر هزارسال است           یک لحظه بی تو بودن یک عمراشتباه است

میثم به خود نگاهی جبران این سیـاهی          یا اشگ شامگاهی یا ورد صبحگاه است